2010-01-22

O roli Kongregacji Nauki Wiary w dziele jedności Kościoła oraz w formowaniu sumień mówił Benedykt XVI spotykając się z uczestnikami sesji plenarnej tej dykasterii. To pierwsze zadanie znajduje szczególny wyraz w wysiłkach na rzecz przywrócenia pełnej komunii z Bractwem św. Piusa X oraz z anglikanami. Papież zaznaczył przy tym, że ów powrót do jedności z Kościołem katolickim nie sprzeciwia się w żaden sposób ekumenizmowi, a wręcz przeciwnie, ukazuje ostateczny jego cel, jakim jest widoczna jedność uczniów Chrystusa.

Oto cały tekst przemówienia Ojca Świętego:

 

Czcigodni Kardynałowie

czcigodni Bracia w Episkopacie i w Kapłaństwie,

drodzy, wierni współpracownicy,

 

niezmiernie się cieszę, że mogę spotkać się z wami z okazji sesji plenarnej oraz okazać wam uczucia głębokiej wdzięczności i serdecznego uznania dla waszej pracy, jaką wykonujecie, służąc następcy św. Piotra w jego posłudze utwierdzania braci w wierze (Łk 22,32).

 

Dziękuję księdzu Williamowi Josephowi kardynałowi Levadzie za wystąpienie powitalne, w którym przypomniał tematy, jakimi aktualnie zajmuje się Kongregacja, a oprócz tego nowe obowiązki, jakie powierzył jej list apostolski motu proprio „Ecclesiae Unitatem”, łącząc ściśle instytucję z Papieską Komisją Ecclesia Dei.

Chciałbym teraz krótko odnieść się do niektórych aspektów, które przedstawił czcigodny kardynał Levada.

 

Przede wszystkim pragnę podkreślić to, jak bardzo Wasza Kongregacja uczestniczy w posłudze jedności, która w szczególny sposób została powierzona Rzymskiemu Namiestnikowi poprzez własne zaangażowanie dla wierności doktrynalnej. Jedność jest w istocie w pierwszym rzędzie jednością wiary, wspieraną przez święty depozyt, którego pierwszym stróżem oraz obrońcą jest następca św. Piotra. Utwierdzać braci w wierze, jednocząc ich w wyznaniu Chrystusa Ukrzyżowanego i Zmartwychwstałego stanowi dla tego, kto zasiada na Katedrze Piotrowej pierwsze i fundamentalne zadanie powierzone mu przez Jezusa. Jest to nieprzekraczalna posługa, od której zależy skuteczność działalności ewangelizacyjnej Kościoła aż po koniec wieków.

 

Biskup Rzymu, w którego potestas docendi (władzy nauczania) uczestniczy wasza Kongregacja, jest zobligowany do nieustannego głoszenia: "Dominus Iesus" - "Jezus jest Panem". Potestas docendi zakłada w rzeczywistości posłuszeństwo wierze, aby Prawda, którą jest Chrystus, świeciła nadal w swej wielkości i rozbrzmiewała wszystkim ludziom w swej integralności i czystości, tak by było jedno stado, zebrane wokół jednego Pasterza.

 

Osiągnięcie powszechnego świadectwa wiary wszystkich chrześcijan stanowi toteż priorytet Kościoła w każdym czasie, w celu poprowadzenia wszystkich ludzi na spotkanie z Bogiem. W tymże duchu ufam szczególnie zadaniu instytucji, aby zostały rozwiązane problemy doktrynalne, które jeszcze pozostają, uniemożliwiając Bractwu Kapłańskiemu Św. Piusa X osiągnięcie pełnej łączności z Kościołem.

 

Pragnę ponadto wyrazić moją radość z zaangażowania na rzecz pełnej integracji grup wiernych oraz osób indywidualnych, należących wcześniej do anglikanizmu, w życiu Kościoła katolickiego, na podstawie ustaleń Konstytucji Apostolskiej „Anglicanorum coetibus”. Przyjęcie tych grup do Prawdy otrzymanej przez Chrystusa i głoszonej przez Magisterium Kościoła, nie jest w żaden sposób sprzeczne z ruchem ekumenicznym, lecz ukazuje jego ostateczny cel, który polega na osiągnięciu pełnej i widzialnej łączności uczniów Pana.

 

W cennej posłudze, jaką pełnicie wobec Wikariusza Chrystusowego, zależy mi również na przypomnieniu, że Kongregacja Nauki Wiary opublikowała we wrześniu 2008 instrukcję „Dignitas personae” na temat niektórych kwestii bioetycznych. Po encyklice „Evangelium vitae” Sługi Bożego Jana Pawła II z marca 1995, ów dokument doktrynalny skoncentrowany wokół godności osoby stworzonej w Chrystusie i dla Chrystusa, stanowi nowy stały punkt w głoszeniu Ewangelii, w pełnej ciągłości z instrukcją „Donum vitae”, opublikowanej przez tę instytucję w lutym 1987.

 

Przy tematach tak delikatnych i aktualnych, jak te dotyczące prokreacji i nowych idei terapeutycznych, które zakładają manipulowanie embrionem i ludzkim dziedzictwem genetycznym, instrukcja przypomniała, że „wartość etyczną biomedycyny mierzy się poprzez odniesienie zarówno do bezwarunkowego szacunku należnego każdej istocie ludzkiej we wszystkich chwilach jej istnienia, jak i do ochrony szczególnego charakteru osobistych aktów służących przekazywaniu życia.” (Instr. „Dignitas personae”, n. 10). W ten sposób Magisterium Kościoła zamierza zaoferować własny wkład w formację sumienia nie tylko wierzących, ale i tych, którzy poszukują Prawdy i zamierzają wysłuchać argumentacji wynikających z wiary, ale również i z rozumu. Kościół katolicki przedstawiając zasady i oceny moralne badań biomedycznych nad ludzkim życiem kieruje się zarówno światłem rozumu, jak i wiary (Instr., nr 3), przekonany, że „to co ludzkie, wiara nie tylko przyjmuje i szanuje, lecz także oczyszcza, wywyższa i udoskonala.” (Instr., nr 7)

 

W tym kontekście jest to także odpowiedź na rozpowszechnioną mentalność, według której wiara stanowi przeszkodę dla wolności i badań naukowych, jako zespół przesądów zaburzających obiektywny ogląd rzeczy. Wobec takiej postawy, która dąży do zastąpienia prawdy kompromisem, kruchym i i podatnym na manipulacje, wiara chrześcijańska oferuje werytatywny wkład na polu etyczno-filozoficznym, nie dostarczając apriorycznych rozwiązań dla konkretnych problemów, jak badania i eksperymenty biomedyczne, ale proponując wiarygodne perspektywy moralne, w obrębie których rozum ludzki może poszukiwać i znajdować skuteczne rozwiązania.

Istnieją istotnie określone treści chrześcijańskiego objawienia, które naświetlają problematyki bioetyczne: wartość życia ludzkiego, wymiar relacyjny i społeczny osoby, połączenie jednoczącego i prokreatywnego charakteru seksualności, centralne miejsce rodziny opartej na małżeństwie mężczyzny i kobiety. Treści owe, wpisane w serce człowieka, da się zrozumieć również racjonalnie jako elementy naturalnego prawa moralnego i mogą zostać przyjęte także przez tych, którzy nie odnajdują siebie w chrześcijańskiej wierze.

 

Prawo naturalne nie jest wyłącznie czy przeważnie wyznaniowe, nawet jeśli chrześcijańskie Objawienie i spełnienie człowieka w misterium Chrystusa rzuca nań światło i w pełni rozwija. Jak twierdzi Katechizm Kościoła Katolickiego, ono, nauczanie, „wskazuje prymarne i istotne normy, które regulują moralne życie.” Oparte na tej samej naturze ludzkiej i dostępne każdemu stworzeniu rozumnemu, naturalne prawo moralne stanowi tak podstawę dialogu ze wszystkimi ludźmi szukającymi prawdy i, ogólniej, wraz z cywilnym i świeckim społeczeństwem. Prawo to, wpisane w serce każdego człowieka, dotyka kluczowych problemów w refleksji nad prawem, a jednocześnie woła do sumień i odpowiedzialności prawodawców.

 

By zachęcić was do dalszego waszego zaangażowanego i ważnego posługiwania, pragnę wyrazić wam przy tej okazji moją duchową bliskość, udzielając wszystkim wam w dowód serdeczności i wdzięczności apostolskiego błogosławieństwa.

 

Benedykt XVI