28. marca A.D. 2024 Sanctus, Sanctus, Sanctus Dominus Deus Sabaoth. Pleni sunt caeli et terra gloria Tua.
Święty, Święty, Święty jest Pan Zastępów. Cała ziemia pełna jest Jego chwały. (Iz 6,3)     


   Chcę otrzymywać ciekawe
   wiadomości na e-mail:

    



Święto Jezusa Chrystusa, Najwyższego i Wiecznego Kapłana

2023-06-01

(...)
Konsekracja jest centrum wszystkich liturgii chrześcijańskich. (...)Liturgia w tym momencie chce wiernie odtworzyć scenę ustanowienia z Wieczernika. Służą ku temu nie tylko słowa lecz i gesty, wzorem Chrystusa-Arcykapłana. Celebrans bierze w swoje ręce chleb, podnosi oczy ku Niebu, pochyla się dziękczynnie, błogosławi chleb i konsekruje. Kapłan, który dotychczas występował w imieniu ludu, zanosząc jego modły do Boga, teraz jakby zastępuje samego Jezusa. Katolicki ksiądz jest tutaj instrumentem, użyczając Panu swoich rąk, głosu. Od Boga otrzymał bowiem na mocy święceń kapłańskich władzę przeistaczania chleba w Ciało i wina w Krew swego Boskiego Mistrza. W tym świętym akcie działa on z polecenia Bożego, z mandatu Kościoła, jako alter Christus; i tak ściśle utożsamia się teraz ze Zbawicielem, iż mówi: moje Ciało, moja Krew.
 
Słowa konsekracyjne odnoszą ten sam skutek, jaki miały te wypowiedziane w Wieczerniku i dopełnione na Kalwarii. Nie są one więc zwykłym opowiadaniem, czy jakimś wspomnieniem tylko, ale czynnością sakramentalną, ponieważ sprawiają to co oznaczają. Chleb i wino stają się rzeczywistym Ciałem i Krwią Pańską. Chrystus działa jako Najwyższy Kapłan: ofiaruje i jednocześnie sam staje się ofiarą. Dokonuje się centralny akt uwielbienia i dziękczynienia Bogu oraz naprawy tego, czym obraził Go nasz grzech.
 
Gdy celebrans wypowiada formułę konsekracyjną jest głęboko pochylony w geście ofiarnym. Cisza Kanonu, która wytworzyła atmosferę spokoju, a także bycie sam na sam przed Bogiem, pomagają w skoncentrowanym wymawianiu tej oratio periculosa, wymagającej wielkiej odpowiedzialności. Następnie kapłan przyklęka, witając Pana i wyrażając wiarę Jego w rzeczywistą obecność., a dopiero potem unosi Hostię (Kielich) ku górze, prezentując Ofiarę Bogu Ojcu, a przy okazji ukazując zgromadzonemu ludowi. Podniesienie jako takie jest od dawna gestem ofiarnym (Lb 19,26-28 ), według ciągu czynności: accipere (wzięcie) - offerre (ofiarowanie) - ellevare (wzniesienie do góry). Kościół wprowadził je do Mszy stosunkowo późno, bo dopiero w średniowieczu. Po podniesieniu celebrujący kładzie Hostię (Kielich) na korporale i ponownie przyklęka.(...)
 
W obawie przed utratą choćby najmniejszej cząstki Ciała Pańskiego, aby wyrazić cześć i bojaźń przed Bogiem oraz wiarę w obecność eucharystyczną, dwa pierwsze palce u obu rąk pozostają po konsekracji chleba zawsze złączone. Rozwierane są wówczas, kiedy mają rytualnie dotykać Hostię, przy czym kapłan przed i po przyklęka.
 



  strona główna  |  mapa serwisu  |  ^góra strony   
Copyright © 2006-2007 SANCTUS.pl - Wszelkie prawa zastrzeżone

Ofiara Mszy Świętej
w Tajemnicach i Cudach
Ofiara Mszy Świętej w Tajemnicach i Cudach
ks. A. Reiners

abp Fulton Sheen
Życie Jezusa Chrystusa
Życie
Jezusa Chrystusa

Księgarnia Katolicka - Dewocjonalia Wałbrzych - Soczewki kontaktowe - Farby Rafil