z Watykanu
Audiencja ogólna: katecheza o mistycznym ciele Chrystusa |
|
2014-10-22
Drodzy bracia i siostry, dzień dobry,
Kiedy chcemy ukazać, jak elementy tworzące jakąś rzeczywistość
są jeden z drugim ściśle połączone i razem tworzą jedno, to często posługujemy
się obrazem ciała. Począwszy od apostoła Pawła wyrażenie to zastosowywano do
Kościoła i uznano za jego najgłębszą i najpiękniejszą cechę charakterystyczną.
Tak więc dzisiaj chcemy sobie postawić pytanie: w jakim sensie Kościół tworzy
jedno ciało? Dlaczego jest on określany jako „Ciało Chrystusa”?
1. W Księdze Ezechiela opisano wizję nieco osobliwą,
zadziwiającą, ale zdolną do wlania w nasze serca ufności i nadziei. Bóg ukazuje
prorokowi mnóstwo kości, oddzielonych jedna od drugiej i wysuszonych. Obraz
przygnębiający... Wyobraźcie sobie: dolina wypełniona kośćmi! Proszę was,
dzisiaj w domach weźcie Biblię i przeczytajcie 37 rozdział proroka Ezechiela,
nie zapomnijcie! Jest bardzo piękny! Bóg żąda od proroka, by przyzywał nad nimi
ducha. W tym momencie, kości zaczynają się zbliżać do siebie i jednoczyć,
wyrastają na nich najpierw ścięgna, a następnie skóra. W ten sposób tworzy się
ciało kompletne i pełne życia. To właśnie jest Kościół! Jest arcydziełem,
arcydziełem Ducha, który wzbudza w każdym nowe życie Zmartwychwstałego i stawia
nas jeden obok drugiego, jednego w służbie drugiego i dla wsparcia drugiego,
czyniąc w ten sposób z nas wszystkich jedno ciało, budowane w komunii i
miłości.
2. Jednakże Kościół nie jest jedynie ciałem budowanym w Duchu:
Kościół jest ciałem Chrystusa! Może trochę to dziwne. I nie chodzi tu tylko
jedynie o sposób mówienia: jesteśmy nim naprawdę! Jest to wielki dar, który
otrzymujemy w dniu naszego chrztu! Bowiem w sakramencie Chrztu św., Chrystus
czyni nas swoimi, przyjmując nas w centrum tajemnicy krzyża, najwznioślejszej
tajemnicy Jego miłości wobec nas, abyśmy następnie wraz z Nim zmartwychwstali
jako nowe stworzenia. W ten właśnie sposób rodzi się Kościół i w ten sposób
Kościół rozpoznaje siebie jako ciało Chrystusa! Chrzest stanowi prawdziwe
ponowne narodzenie, które nas odradza w Chrystusie, czyni nas Jego częścią i
głęboko nas jednoczy między sobą, jako członki tego samego ciała, którego On
jest głową.
3. Wypływa stąd więc głęboka komunia miłości. Pod tym względem
światło rzuca św. Paweł, który wzywając mężów, by „miłowali swoje żony, tak jak
własne ciało”, stwierdza: „Przecież Chrystus czyni tak z Kościołem, bo jesteśmy
członkami Jego Ciała”. Jakże byłoby dobrze, gdybyśmy częściej przypominali sobie
o tym, kim jesteśmy, o tym, co z nas uczynił Pan Jezus: jesteśmy Jego ciałem,
tym ciałem, którego nikt i nic nie może Jemu wydrzeć i które obsypuje On całą
swą namiętnością i miłością, właśnie tak, jak oblubieniec swoją oblubienicę.
Jednakże ta myśl powinna wzbudzić w nas pragnienie odpowiedzenia Panu i
dzielenia Jego miłości między nami, jako żywymi członkami Jego własnego ciała. W
czasach św. Pawła wspólnota w Koryncie napotykała pod tym względem wiele
trudności, żyjąc, podobnie jak często i my, doświadczeniami podziałów,
nienawiści, nieporozumień i odsunięcia na bok. Na to wszystko nie ma zgody, bo
zamiast budować i rozwijać Kościół jako ciało Chrystusa, rozbijają go na wiele
części, rozczłonkowują go. Dzieje się to także za naszych dni.
Pomyślmy we wspólnotach chrześcijańskich, w niektórych
parafiach, naszych dzielnicach ileż nienawiści? Jakże często obmawiamy? Ileż
nieporozumień, marginalizowania? Cóż to nam wyrządza: rozczłonkowuje nas. To
początek wojny. Wojna nie zaczyna się na polu bitewnym. Wojny zaczynają się w
sercu, od tych nieporozumień, podziałów, nienawiści, od tej walki z innymi. Taka
właśnie była wspólnota w Koryncie. Byli w tym mistrzami! Apostoł dał więc
Koryntianom pewne konkretne rady, które dotyczą także i nas: nie być zawistnym,
ale doceniać w naszych wspólnotach dary i zalety naszych braci. Owe zazdrości;
ktoś kupił samochód, a ja odczuwam zazdrość, inny wygrał w Lotto - i rodzi się
zazdrość, tamten z kolei jest dobry w swojej dziedzinie - znów zazdrość. Ona
rozczłonkowuje, wyrządza zło. Nie wolno tego czynić! Bo zawiści narastają i
wypełniają serce. Staje się ono zazdrosne, zapełnia się kwasem, serce, które
zamiast być wypełnione krwią zdaje się być napełnione octem. To serce, które
nigdy nie jest szczęśliwe. Jest to serce, które rozczłonkowuje wspólnotę. Co
powinienem czynić? Doceniać w naszych wspólnotach dary i zalety innych, naszych
braci. Kiedy nachodzi mnie zazdrość, a nachodzi ona wszystkich, bo wszyscy
jesteśmy grzesznikami, powinienem powiedzieć: dziękuję Panie, że tę osobę
obdarzyłeś takim darem. By zapobiec podziałom trzeba też być blisko i
uczestniczyć w cierpieniach ostatnich i najbardziej potrzebujących; wyrażać swą
wdzięczność wszystkim. Umieć podziękować, mieć serce, które potrafi powiedzieć
"dziękuję" - serce dobre, szlachetne, zadowolone, umiejące dziękować.
Zastanawiam się, czy my wszyscy zawsze potrafimy powiedzieć: dziękuję! Niestety
nie zawsze, bo zawiść, zazdrość trochę nas hamuje. I wreszcie - jest to rada,
jaką Apostoł daje Koryntianom, a także my powinniśmy dać sobie nawzajem - nie
uważać nikogo za przewyższającego innych. Ileż ludzi czuje się ważniejszych od
innych! Także my wiele razy mówimy, jak ów faryzeusz z przypowieści: Dziękuję
Ci, Panie, że nie jestem jak te, jestem doskonalszy. To straszne, nigdy tego nie
czyńmy! A kiedy nachodzi ciebie taka myśl, to przypomnij sobie o swoich
grzechach, tych, których nikt nie zna. Wstydź się przed Bogiem i powiedz:
"Panie, Ty wiesz, kto jest doskonalszy. Ja zamykam usta". To nam pomaga. Zawsze
trzeba w pokorze uważać siebie za członków jedni drugich, którzy żyją i dają
siebie z pożytkiem dla wszystkich.
Drodzy bracia i siostry, podobnie jak prorok Ezechiel i apostoł
Paweł także i my przyzywajmy Ducha Świętego, aby Jego łaska i obfitość Jego
darów pomogły nam żyć naprawdę jako ciało Chrystusa, zjednoczeni jak rodzina
będąca Ciałem Chrystusa oraz widzialny i piękny znak miłości Chrystusa.
Dziękuję!
Słowa papieża Franciszka skierowane do polskich
pielgrzymów:
Pozdrawiam serdecznie przybyłych na audiencję pielgrzymów
polskich. Dzisiaj obchodzimy liturgiczne wspomnienie świętego Jana Pawła II.
Zachęcam wszystkich, by otworzyli drzwi Chrystusowi; podczas pierwszej wizyty w
waszej Ojczyźnie prosił Ducha Świętego, by zstąpił i odnowił oblicze polskiej
ziemi; przypomniał całemu światu tajemnicę Bożego Miłosierdzia. Niech Jego
duchowe dziedzictwo nie pójdzie w zapomnienie, lecz inspiruje nas do przemyśleń
i konkretnych działań dla dobra Kościoła, rodziny, społeczności. Niech będzie
pochwalony Jezus Chrystus!
Franciszek
|