Drodzy braci i siostry, dzień dobry

Dzisiejsza Ewangelia przypomina nam, że całe prawo Boże streszcza się w miłości Boga i bliźniego. Ewangelista Mateusz mówi nam, że niektórzy z faryzeuszów umówili się, iż wystawią Jezusa na próbę. Jeden z nich, uczony w prawie, skierował do niego następujące pytanie: "Nauczycielu, które przykazanie w Prawie jest największe?". Jezus, cytując Księgę Powtórzonego Prawa, odpowiedział: "Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem. To jest największe i pierwsze przykazanie". I mógłby na tym się zatrzymać. Natomiast Jezus dodał coś, o co uczony w prawie nie pytał. Powiedział: „Drugie podobne jest do niego: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego". Także tego drugiego przykazania Jezus nie wymyślił, ale podjął je z Księgi Kapłańskiej. Jego nowość polega właśnie na połączeniu tych dwóch przykazań - miłości Boga i miłości bliźniego - ukazując, że są one nierozerwalne i uzupełniają się, są dwoma stronami tego samego medalu. Nie można miłować Boga, nie miłując bliźniego i nie można kochać bliźniego, nie miłując Boga. Papież Benedykt pozostawił nam o tym piękny komentarz w swojej pierwszej encyklice Deus caritas est.

Faktycznie, widzialnym znakiem, jaki chrześcijanin może ukazać, by dać światu, innym a także swojej rodzinie świadectwo o miłości Boga, jest miłość braci. Przykazanie miłowania Boga i bliźniego jest pierwsze, nie dlatego, że stoi na czele spisu przykazań. Jezus nie stawia go na szczycie, ale w centrum, ponieważ jest ono istotą, z której wszystko powinno wypływać i do której wszystko powinno powracać i się odnosić.

Już w Starym Testamencie wymóg bycia świętymi, na obraz Boga, który jest święty, zawierał także obowiązek opieki nad osobami najsłabszymi, takimi jak cudzoziemiec, sierota czy wdowa. Jezus wypełnia to prawo przymierza, On który jednoczy w samym sobie, w swoim ciele, boskość i człowieczeństwo, w jednej tajemnicy miłości.

Tak więc w świetle słowa Jezusa, miłość jest miarą wiary, a wiara jest duszą miłości. Nie możemy już więcej oddzielać życia religijnego od służby na rzecz braci, tych konkretnych braci, których spotykamy. Nie możemy już więcej oddzielać modlitwy, spotkania z Bogiem w sakramentach od wysłuchania bliźniego, od bliskości względem jego życia, a szczególnie jego ran. Pamiętajcie o tym: miłość jest miarą wiary. Jak bardzo kochasz? A każdy niech sobie odpowie. Jaka jest Twoja wiara? Moja wiara jest taka, jak miłuję. Wiara zaś jest duszą miłości.

Pośród gęstego lasu zasad i przepisów - legalizmów wczorajszych i dzisiejszych - Jezus dokonuje wyłomu, który pozwala nam zobaczyć dwa oblicza: oblicze Ojca i oblicze brata. Nie przekazuje nam dwóch wzorców czy dwóch przykazań, ale dwa oblicza, a nawet jedno oblicze, oblicze Boga, które odzwierciedla się w wielu obliczach, ponieważ w obliczu każdego brata, zwłaszcza najmniejszego, słabego i bezbronnego obecny jest obraz samego Boga. I musimy postawić sobie pytanie, czy kiedy spotykamy jednego z tych braci, czy potrafimy w nim rozpoznać oblicze Boga: czy jesteśmy do tego zdolni?

W ten sposób Jezus daje każdemu fundamentalne kryterium, na którym można oprzeć swoje życie. Ale przede wszystkim dał nam swego Ducha, który pozwala nam miłować Boga i bliźniego, tak jak On, z sercem wolnym i hojnym. Za wstawiennictwem Maryi, naszej Matki, otwórzmy się na przyjęcie tego daru, aby zawsze postępować w tym prawie o dwóch obliczach, które są jednym i tym samym obliczem: prawem miłości.

Franciszek