Papież Pius XII nazwał go „dwudziestowiecznym doktorem Kościoła". Dietrich
von Hildebrand urodził się we Florencji w 1889 roku. Jego ojcem był znany
rzeźbiarz niemiecki Adolf von Hildebrand. Dietrich studiował filozofię pod
kierunkiem najsłynniejszych filozofów początku wieku, miedzy innymi Edmunda
Husserla, Maxa Schelera i Adolfa Reinacha. W 1914 roku nawrócił się na
katolicyzm. Przez wiele lat był wykładowcą filozofii na uniwersytecie w
Monachium. Głównie zajmował się etyką, a szczególnie teorią wartości. Jego
najbardziej znaną książką było opublikowane już po wojnie Przemienienie w
Chrystusie.
Zdaniem obecnego biskupa Salzburga, Andreasa Launa, „von Hildebrand miał
szczególny charyzmat rozpoznawania znaków czasu, dostrzegania decydujących
pytań, a także dawania na nie odpowiedzi, które wynikają z wiary". Ten niemal
proroczy dar uwidocznił się zarówno w stosunku Hildebranda do nazizmu, jak
później do modernizmu katolickiego.
Od razu po zakończeniu I wojny światowej von Hildebrand dostrzegł
niebezpieczeństwo nazizmu i jako jeden z pierwszych myślicieli niemieckich ostro
przeciwstawiał się ideologii narodowego socjalizmu.
Zwalczaniu nazizmu poświęcił szereg artykułów oraz wystąpień publicznych,
zarówno w Niemczech, jak i pozostałych krajach Europy. Po zwycięstwie NSDAP w
wyborach i dojściu Hitlera do władzy, von Hildebrand stwierdził, że nie zamierza
pozostać w kraju rządzonym przez kryminalistę, opuścił Niemcy i udał się do
Austrii. Nauczał tam filozofii na uniwersytecie w Wiedniu. Z jeszcze większą
siłą niż wcześniej atakował Hitlera i jego rządy. W tym celu założył
antynazistowską gazetę Christliche Standestaat. Wkraczające do Austrii wojska
niemieckie miały rozkaz pojmać i zabić von Hildebranda, który zdołał zbiec
dzięki posiadaniu szwajcarskiego paszportu. W 1940 roku, po przedarciu się przez
Francję, Hiszpanię, Portugalię i Brazylię, von Hildebrand dotarł ostatecznie do
Stanów Zjednoczonych. Tam otrzymał katedrę filozofii na uniwersytecie Fordham,
gdzie wykładał aż do emerytury. Zmarł w 1977 roku w New Rochelle, New
York.
W wielu książkach, a szczególnie w dwóch - "Koń Trojański w mieście Boga" z
1967 roku i " Spustoszona
winnica" z 1972 roku - ostro przeciwstawił się tendencjom
modernistycznym i liberalnym w Kościele. Gdy krytykował błędy postępowych
katolików, opierał się na tekstach Soboru Watykańskiego II i podkreślał wierność
Stolicy Świętej. Głównym źródłem kryzysu dzisiejszego katolicyzmu -
„największego kryzysu w dziejach Kościoła" - stała się, zdaniem von Hildebranda,
relatywizacja prawdy w teologii.
|
