Sanktuarium diecezji zielonogórsko-gorzowskiej w Rokitnie, wraz z jego głównym przedmiotem religijnej czci - Cudownym Obrazem Matki Bożej, posiada wielowiekową historię, jako szkoła żywej wiary dla ludu tych ziem. Wierni udawali się do Rokitna już od 1669 roku, aby oddawać Bogu cześć przez wstawiennictwo i pośrednictwo łaskami słynącego Wizerunku Niepokalanej. Narastający napływ pielgrzymów sprawiły, że trzeba było rozbudować najpierw budynki plebanijne, jako zaplecze dla przyjmowania wiernych, a następnie wybudować nowy kościół, gdyż dotychczasowy był za mały, by można było w nim obsłużyć wszystkich przybywających wiernych. Rozpoczęto więc w 1707 r. budowę nowego kościoła na najwyższym wzgórzu przy drodze do Międzyrzecza. Nie zrealizowano tych planów. Do chwili obecnej pozostały w podziemiu fundamenty tego kościoła. Budowę nowego innego kościoła rozpoczęto w 1740 r., a zakończono w 1762.

W początkowej fazie kult Obrazu MB Rokitniańskiej szerzył się w rodzinach, stopniowo ogarniał tereny regionu wielkopolskiego. Podstawą tego kultu było piękno artystyczne, a zwłaszcza teologiczna treść, jaką artysta zamknął w niewielkim Wizerunku Maryi. Jan Kazimierz Opaliński, opat klasztoru Cystersów w Bledzewie, umieścił Obraz Niepokalanej w bocznym ołtarzu kościoła klasztornego. Wierni tłumnie przybywali, by się modlić się do Boga za wstawiennictwem Niepokalanej. Wyjeżdżając do Rokitna, obsługiwanego przez Cystersów, opat zabrał Obraz i umieścił go w głównym ołtarzu. Tutaj zasłynął on szczególną czcią wiernych, łaskami i cudami.

Po zawierusze wojennej w 1945 r. Obraz został odnaleziony przez SS. Boromeuszki i miejscowych Polaków, a następnie poddany konserwacji. 14 sierpnia 1946 r. zostaje uroczyście przeniesiony do Gorzowa Wlkp. Administrator Apostolski, rządca diecezji, ks. Edmund Nowicki, pragnął zintegrować ludność polską, która przybywała z różnych rejonów wschodniej Polski i z Polski centralnej, wokół czci dla Matki Syna Bożego. Podczas trwania pielgrzymki z Rokitna do Gorzowa Wlkp. Cudowny Obraz odbierał cześć we wszystkich miejscowościach, przez które wiodła trasa. W samym Gorzowie Wlkp. przez całą noc trwało czuwanie przed Obrazem, a w samo święto Wniebowzięcia Administrator ks. E. Nowicki dokonał aktu zawierzenia całej diecezji Niepokalanemu Sercu Maryi w Jej Cudownym Obrazie Rokitniańskim.
W 1969 r. Kustosz Sanktuarium, ks. prob. B. Dratwa, zaczął przygotowywać parafię i diecezję do Jubileuszu 300-lecia ogłoszenia Obrazu Matki Bożej Rokitniańskiej za cudowny przez Komisję Teologiczną powołaną przez biskupa poznańskiego, do którego ten teren w XVII w. należał.

Na prośbę ks. biskupa W. Pluty, Papież Paweł VI ogłosił Panią Rokitniańską Patronką Diecezji Gorzowskiej, wyznaczając dzień 15 sierpnia jako Jej główne święto. W 1987 r. ks. bp Józef Michalik ogłasza program duszpasterski przygotowujący do koronacji Cudownego Obrazu Matki Bożej Rokitniańskiej. Modlitwa różańcowa w rodzinach ma stać się drogą duchowego odrodzenia całej diecezji. Pielgrzymka różańca poprzedza uroczystą koronację, nałożenie na skronie Maryi Papieskich koron, jako dowodu wdzięczności i miłości modlącego się ludu Ziemi Wielkopolskiej i Lubuskiej oraz Pomorza Zachodniego. Po Koronacji ruch pielgrzymkowy zwielokrotnił się. Przez cały rok, a szczególnie od kwietnia do grudnia przybywają zorganizowane grupy pielgrzymkowe z całej Polski. W ciągu roku do Rokitniańskiego Sanktuarium pielgrzymuje ok. 250 tys. pątników.

Kościół parafialny - Sanktuarium - pod wezwaniem Matki Bożej Rokitniańskiej, rokoko, budowany w latach 1740-1762, konsekrowany w 1848 r. Prezbiterium: ołtarz wykonany jest z drewna przez art. Grünewalda z Legnicy w 1760 r. Na centralnym miejscu znajduje się łaskami słynący obraz Matki Bożej Rokitniańskiej namalowany przez nieznanego artystę w XV w., koronowany 18.06.1989 r. W zwieńczeniu postać Boga Ojca w otoczeniu Aniołów, poniżej gołębica symbolizująca Ducha Świętego. Po obu stronach ołtarza rzeźby: św. Józefa z Dzieciątkiem Jezus, Piotra Apostoła, św. Elżbiety, św. Anny, św. Wojciecha i św. Stanisława.