19. marca A.D. 2024 Sanctus, Sanctus, Sanctus Dominus Deus Sabaoth. Pleni sunt caeli et terra gloria Tua.
Święty, Święty, Święty jest Pan Zastępów. Cała ziemia pełna jest Jego chwały. (Iz 6,3)     


   Chcę otrzymywać ciekawe
   wiadomości na e-mail:

    

Święta M. Urszula (Julia) Ledóchowska (1865-1939)


Obym tylko miłować umiała! Palić, spalać się miłością ” – tak pisała w przeddzień złożenia ślubów zakonnych 24 letnia Julia Ledóchowska, nowicjuszka w klasztorze urszulanek w Krakowie. W dzień profesji przyjęła imię Maria Urszula od Jezusa, a słowa tu przytoczone stały się linią przewodnią całego jej życia. Urodziła się w rodzinie, która zarówno ze strony matki (Szwajcarki z rycerskiego rodu Salisów) jak i ojca (potomka starego polskiego rodu) dała licznych mężów stanu, żołnierzy i duchownych, zaangażowanych czynnie w dzieje Europy i Kościoła. Wyrastała w atmosferze mądrej i wymagającej miłości rodziców, wśród licznego rodzeństwa. Trójka najstarszych dzieci obrała drogę życia konsekrowanego: Maria Teresa (beatyfikowana w 1975) założyła w przyszłości Sodalicję św.Piotra Klawera, a młodszy brat Włodzimierz był generałem Jezuitów.
 
M.Urszula przeżyła w klasztorze krakowskim 21 lat. Zwracała uwagę swym rozmiłowaniem w Bogu, talentem wychowawczym i wrażliwością na potrzeby młodych w zmieniających się warunkach społecznych, politycznych i obyczajowych. Gdy kobiety rozpoczęły studia na Uniwersytecie Jagiellońskim doprowadziła do otwarcie pierwszej w Polsce bursy dla studentek, gdzie mogły otrzymać bezpieczne miejsce do życia i studiów, a także solidną formację religijną. Powodowana tą wrażliwością, z błogosławieństwem Papieża Piusa X rozpoczęła pracę wychowawczą w sercu wrogiej Kościołowi Rosji. Gdy wyjeżdżały z drugą siostrą w stroju świeckim (życie zakonne w Rosji było zabronione) do Petersburga nie wiedziała, że rusza w nieznane, a Duch Święty poprowadzi ją drogami, których nie przewidziała.
 
W Petersburgu Matka i powiększająca się wspólnota sióstr (erygowana wkrótce jako dom autonomiczny) żyły w ukryciu i choć pod stałym niemal nadzorem policji, prowadziły intensywną pracę wychowawczą i religijną ukierunkowaną także na zbliżenie między Polakami i Rosjanami.
 
Z powodu wybuchu wojny 1914 roku M.Urszula musiała opuścić Rosję. Wyjechała do Sztokholmu. W okresie skandynawskiej peregrynacji (Szwecja, Dania, Norwegia), działalność Matki skupia się, obok pracy wychowawczej, na twórczym udziale w życiu miejscowego Kościoła, pracy na rzecz pomocy ofiarom wojny i zaangażowaniu ekumenicznym. Dom Matki i sióstr był oparciem dla ludzi o różnych orientacjach politycznych i religijnych. Jej gorący patriotyzm szedł w parze z otwarciem na inność i różnorodność. Zapytana jaką politykę prowadzi, odpowiedziała bez wahania: moją polityką jest miłość.
 
Św. Urszula Ledóchowska
W 1920 roku M.Urszula wraca z siostrami i dużą grupą sierot po emigrantach do Polski. Stolica Apostolska przekształca autonomiczny klasztor w zgromadzenie apostolskie, dając mu nazwę: urszulanki od N. Serca Jezusa Konającego. Duchowość zgromadzenia skupia się wokół kontemplacji zbawczej miłości Chrystusa i uczestniczeniu w Jego misji przez wychowanie i nauczanie oraz służbę ludziom szczególnie cierpiących, opuszczonych, żyjących na marginesie społeczeństwa, poszukujących sensu życia. M.Urszula wychowuje siostry do umiłowania Boga nade wszystko, a w Bogu każdego człowieka i całego stworzenia. Uśmiech, pogodę ducha, pokorę i zdolność przeżywania szarej codzienności jako uprzywilejowanej drogi ku świętości, uważa za szczególnie wiarygodne świadectwo więzi z Chrystusem i narzędzie wpływu ewangelizacyjnego i wychowawczego. Ona sama była przejrzystym przykładem takiego życia.
 
Zgromadzenie rozwija się szybko. Powstają wspólnoty sióstr w Polsce i na ubogich, wielonarodowych i zróżnicowanych religijnie kresach wschodnich. W 1928 roku powstaje dom generalny w Rzymie, i bursa, aby uboższe dziewczęta mogły zapoznać się z bogactwem duchowym i religijnym serca Kościoła i europejskiej cywilizacji. Siostry podejmują też pracę wśród ubogich na obrzeżach Rzymu. W 1930 roku siostry, towarzysząc dziewczętom jadącym w poszukiwaniu pracy, osiedlają się we Francji. Wszędzie, gdzie jest to możliwe M.Urszula tworzy ośrodki pracy wychowawczej i nauczycielskiej, posyła siostry do katechezy i do pracy w dzielnicach nędzy, organizuje wydawnictwa dla dzieci i młodzieży, sama pisze artykuły i książki [np. powieści dla dzieci, t.j. "Z urwisa - boater"]. Inicjuje i wspiera tworzenie organizacji dla dzieci (Krucjata Eucharystyczna), młodzieży starszej i dla kobiet. Bierze czynny udział w życie Kościoła i Kraju, za co otrzymuje wysokie odznaczenia kościelne i państwowe.
 
Gdy jej pracowite i niełatwe życie dobiegło końca w Rzymie, 29 maja 1939 roku, ludzie mówili, że zmarła święta.
 
Sługa Boży Jan Paweł II beatyfikował M.Urszulę 20 czerwca 1983 w Poznaniu. 18 maja 2003 roku, w dniu swoich 83. urodzin, Jan Paweł II ogłosił ją w Rzymie świętą.
 
 

Źródło: Biografia na stronach Watykanu


  strona główna  |  mapa serwisu  |  ^góra strony   
Copyright © 2006-2007 SANCTUS.pl - Wszelkie prawa zastrzeżone

Byłam tylko pionkiem
na szachownicy

Św. Urszula Ledóchowska
Wspomnienia z lat 1886-1924

Księgarnia Katolicka - Dewocjonalia Wałbrzych - Soczewki kontaktowe - Farby Rafil